Urip bakal tetep mlaku sanajan alam nangis nalika udan. Musibah saiki dudu rega mati kanggo sukses ing mbesuk. Iki minangka kasunyatan sing ndadekake aku tetep mesem ing wektu iki sajrone urip masarakat Dukuh Guwo. Wis akeh crita bungah lan kasusahan sing nyebar lan dikembangake kanthi nyata. Upamane nutupi kabeh pikiran lan awak.
Ngganti kahanan masarakat dadi buta huruf ing basa Arab dadi trampil maca ayat suci Al-Quran dudu tugas sing gampang. Wong tuwa seneng nyerah marang nasibe. Yo ngene iki Cak, kate diapakno maneh. Ilat Jowo wis ora diganti ISO. Ora gelem sinau maneh ora ana sebab apa wae. Sawah lan sawah butuh wektu luwih akeh.
Kasunyatan sedhih iki ora mung kedadeyan ing Dusun Guwo, nanging uga kanggo masarakat Desa Asemgede. Adoh banget ing tengah alas alas Ngusi ing kana, aku wis sewulan urip bareng masarakat lokal. Aku ora nate takon kenapa aku dipilih kanggo mulang maca lan nulis Al Qur’an ing Desa Asemgede. Aku percaya manawa Allah adil kanggo nggawe kabeh kabijakan kanggo para titah.
Kabeh wong duwe tujuan sing khas kanggo tujuan tartamtu. Yaiku dhasar utama kanggo langkah dakwah. Aku ora ngerti apa langkahku bisa diarani dakwah utawa ora, aku ora preduli. Niyatku sederhana, aku arep ngundang warga daerah kanggo nguripi mesjid lan papan ibadah. Aku uga tetep nempuh ideologi, mesthi apikan yen takdir saka Allah. Gusti Allah mesthi luwih ngerti kabutuhane manungsa.
Apa ing Guwo utawa ing Asemgede, aku mesthi mikir positif. Sanajan aku ora bisa mulang maca lan nulis Al-Quran kanthi tliti ing wektu iki, aku yakin manawa Allah mesthi bakal menehi luwih akeh kesempatan kanggo menehi sumbangan kanggo upaya ndhidhik masarakat. Muga-muga Allah luwih gampang kanggo aku ngladeni masarakat kanthi kabeh langkah.
Tinggalkan Balasan