Motivator Sing Paling Gedhe Yaiku Rasa Wedi

Aku ora nate kepengin kuliah, ora nate mikir yen aku cukup pinter. Bapakku duwe rencana sing beda kanggo aku. Dheweke crita yen aku arep lunga. Aku pengin njupuk usaha dagang kulawarga. Maksude sawise kabeh ing taun senior ing sekolah menengah, aku melu kelas kaya sastra lan kriya.

Aku ora mikir yen aku njupuk siji kelas tingkat perguruan tinggi ing sekolah menengah ndhuwur, dadi kepiye kuliah bakal nampa aku. Aku wis menehi hasil karo bapakku, aku bakal ndhaptar ing telung perguruan tinggi lan yen ana sing nampa aku, aku bakal lunga. Aku ndhaptar sekolah menengah pertama, sekolah negeri, lan kanggo sawetara sekolah dhuwur. Kabeh padha nampa aku. Aku mlebu sekolah negeri.

Aku ngira wis nyebutake iki, nanging bakal dakbaleni maneh semester pisanan ing kampus aku duwe rata-rata kumulatif 1,0. Yaiku D. Aku entuk surat saka perguruan tinggi supaya aku siyap utawa aku dikon lunga. Aku nuduhake surat kasebut marang bapakku lan matur, “Waca, aku wis ngandhani yen aku ora bisa nindakake.” Dheweke mandeng aku lan ujar, “Luwih becik kowe nindakake amarga aku adol barang.”

Aku pungkasane lulus kuliah kanthi akeh pitulung saka profesor. Rata-rata nilai kumulatifku: 3,8. Yen sampeyan nggawe matematika, sampeyan bakal nemokake sing kira-kira kabeh A langsung.

Apa sing motivasi kanggo sampeyan takon? WEDI karo modal. Aku kudu nindakake. Ora ana jaring pengaman. Ya, aku wedi, wedi, lan akeh prekara liyane nanging sampeyan ngerti, aku nate nindakke.

Aku tau kerja bareng psikiater sing hebat lan dheweke menehi pernyataan sing paling ora dipercaya kanggo sampeyan sing bisa sampeyan bayangake. Dheweke ujar marang aku, “Sadurunge bocah bisa disiplin tenan, sampeyan kudu wedi.”

Ora wedi karo paukuman fisik, nanging wedi nguciwani wong liya, utawa malah wedi karo reaksi sing kuwat. Kayane tembung sing wis ilang saiki yaiku ngurmati. Aku biasane bakal ngormati apa sing dakwedeni. Apa bocah saiki wedi karo wong diwasa kanthi sehat? Apa dheweke ngajeni wong diwasa utawa luwih apik kanggo siji liyane? Bocah-bocah saiki

Pracaya bisa ngomong lan nindakake apa sing dikepengini, nalika dikarepake. Wis wayahe miwiti nuwuhake rasa wedi sing sehat maneh menyang bocah-bocah lan nggawe dheweke luwih mandheg yen bisa nguciwani wong liya. Aku lara tenan karo “sikap ora peduli.” Yen ora amarga wedi, aku ora bakal nulis esai iki saiki.